Անտառից եկած կանաչ եղևնին,
Հիշում է կանաչ իր ընկերներին,
Արահետներն է հիշում ձյունի տակ,
Հիշում է բացատն ու բուքն սպիտակ:
Երկինքն է հիշում իր գլխի վերև,
Եվ իր մայր անտառն ասեղնատերև,
Հովերն է հիշում նա գարնանային,
Որ իրեն այնպես օրորում էին:
Վաղորդյան ցողի գոհարն է հիշում,
Եվ մայրամուտի թևերն աբրեշում,
Հիշում է սոսափն ամեն մի ծառի,
Խարույկն է հիշում անտառապահի:
Հիշում է բոլորն ու չի ափսոսում,
Որ էլ անտառի երգը չի լսում,
Ինչո՞ւ ափսոսա, երբ իր թևերին
Գարուն է բերել երեխաներին,
Գարուն է բերել այս ձմռան օրով
Եվ տուն է մտել կանաչ շորերով.
Ե՞րբ է նա այսպես զուգվել, զարդարվել
Եվ մարդկանց այսքան հրճվանք պատճառել,
Ե՞րբ է նա եղել այսքան երջանիկ
Ու ե՞րբ է տեսել այսքան խաղալիք:
Ե՞րբ են նրա մոտ այսքան մանուկներ
Երգել ու պարել մինչև ուշ գիշեր…
Զարդարանքներով, աստղերով իր պերճ
Կանգնել է ուրախ մանուկների մեջ,
Այնպես հպարտ է նայում աշխարհին,
Կարծես հենց ինքն է բերել Նոր տարին:
Հարցեր և առաջադրանքներ
1.Անհասկանալի բառերը դուրս գրի՛ր և բառարանի օգնությամբ բացատրի՛ր:
Զուգվել- կրավորական և չեզոք բայ։ Պերճ – շքեղ, զարդարուն, պաճուճված: Սոսափ- տերևների՝ ճյուղերի՝ ցողունների օրորվելուց՝ շարժվելուց առաջացող մեղմ ձայնը, սոսավ: Աբրեշում-մետաքս։ Ասեղնատերև- ասեղնաձև տերև ունեցող:
2.Ի՞նչ էր հիշում եղևնին: Պատմի՛ր եղևնու անունից:
Հիշում է կանաչ իր ընկերներին,
Արահետներն է հիշում ձյունի տակ,
Հիշում է բացատն ու բուքն սպիտակ:
Երկինքն է հիշում իր գլխի վերև,
Եվ իր մայր անտառն ասեղնատերև,
Հովերն է հիշում նա գարնանային,
Վաղորդյան ցողի գոհարն է հիշում,
Եվ մայրամուտի թևերն աբրեշում,
Հիշում է սոսափն ամեն մի ծառի,
Խարույկն է հիշում անտառապահի:
3.Եղևնին ի՞նչ էր զգում անտառից հեռու:
Եղևնին իրեն լավ էր զգում։
4.Նա ափսոսո՞ւմ էր, որ այլևս անտառում չի:
Եղևնին չէր ափսոսում։
5.Ինչո՞ւ էր նա հպարտ նայում աշխարհին:
Նա հպարտ էր զգում, որովհետև նրան զարդարել էին։
6.Նամակ գրի՛ր եղևնուն:
Բարև, ես կարոտելեմ քեզ։ Ոնց ես, անտառում լավ ես զգում քեզ։ Կա՞րողես հյուր գալ մեր տուն մենք եղեվնի չունենք։
Հույս ունեմ կգաս մեր տուն։ Դու շատ գեղեցիկես մեզ քո նման եղևնի է պետք։ Խնդրումեմ արի առանց քեզ նոր տարին անհետաքրքիր կլինի։
Սիրով Էդիսոն